මටත් ඉන්නව සරුංගලයක්
යන්නෙ කොහිදැයි දන්නැතී
කියන දේකුත් අහන්නත් බැරි
සුළි සුළං මඳ සුළං මැද අතරමං වෙවි
ඇඬුවොත් දියවෙයි හිතන්නත් බැරි
කඳුළු ඔසුවකි හිතාගෙන ඇති
මටත් ඉන්නව සරුංගලයක්
වලිග අග මස්තිෂ්ක ඇබිත්තක් ඇති
නූල වී මම වෙර බදමි
කඩාගෙන යන්නට නොදෙමි
අදින අත් හරි ගොරහැඩි
උඩ යනව නං හරි වැඩි
උඩු හුළඟ දැන් ළඟ ඇතී
මම පොළොවටම එනු ඇතී
උඹ නොපෙනීම යනු ඇතී
සව් කොළ සුවඳ මිහිරැතී
ජීවිතෙත් රැල්ලකී
කඳුත් පල්ලම් බොහොමෙකී
සරුංගල හිතැත්තී
පොළොව රිදුනත් සැප ඇතී
මටත් තියෙනව සරුංගලයක්
හිතත් සුළඟට ගසාගෙන ගිය
හුඟක් කිව්වත් අහන්නෙත් නැති
නූල් හදවත දකින්නෙත් නැති
හුළං යනු හදවත් නැතිකමක් වෙන්නැති
සරුංගල ඒ වගක් දන්නැති
උඩු හුළඟ දැන් ළඟ ඇතී
එක කරණමට ඉරණම ගත හැකී
උඹ වරෙං පහළට
වෙරත් නැහැ මට
මේ සරුංගල් අවධිය වගේ නේද. සරුංගල් ගැනමයි කියවෙන්නේ. හොඳ කවි පෙළක්.
ReplyDelete