දිගෑරෙන පෙති සුවඳ දැනුනම
දළය රොන් බිඳු ගන්න හැදුවා
පෙතිත් ඇකිලී ඇකිලි ඉඳලම
මතින් මත්වී හතිත් හැලුවා
උස් හුස්ම වැටුමකින් දිගු නිහැඬියාවකින්
පෙති ඇහැරී නැගිට බැලුවා
දිගෑදී දහඩියෙන් පෙඟී ඇති දළය දැක
දොස් කන්දකින් දමලාම ගැසුවා
තනි අතින් අත්පුඩි ගහන්නද
දළය පෙත්තෙන් හෙමින් ඇසුවා
මම මලක් නොඉඳුලේ උන්නා
ඉඳුල් දුක ඇයි දුන්නෙ ඇසුවා
තියුණු හිත මත කැපෙන දළ හදවත
හෙමින් රුහිරු බිඳුවකුත් ගැලුවා
දැක දැකත් පෙති නොඉඳුලම ඉල්ලා
දළය විතරක් වැරදි කිව්වා
මලක් දැක්කම දළක් මත් වෙන
එකත් වරදක් පොතෙත් තිබුණා
පොතෙත් තිබුණට හිතෙත් නැති බව
ලතෙත් දළ හද කියා දුන්නා
පිපුණෙ කොතැනද වත්ත කාගෙද
නෙවෙයි සුවඳයි දැණුනෙ දළයට
පෙතිත් හරියට නොදැන වාගෙම
නපුරු කම් විතරමයි දළයට
අහන් උන් පෙති බලන් වැලි කැට
කඳුළු වැලකින් රටා මැව්වා
No comments:
Post a Comment