හිතුනොතිං මෙතැනට එමූ

අහසක් නොවෙයි නුඹ

එකම එක අහසක එකම එක හෙණයකි

පොළොවක් නොවෙයි නුඹ

එකම එක පොළොවක එකම එක වැලි කැටයකි

මා දුටුව විසල් සිහින

වැසි බවට පත්වී ඇද වැටෙයි

තෙමාගෙන මාවම

ප්‍රේමයම හෙණයකි

පාත්වෙන පපුවට

හරියටම කිව්වොත්

නුඹ හිස තියාගත් තැනටම

ගැබ්බර කරන්නට හිතූවත්

මගේ ලේ කළලයක්

උඹට දොළ දුක හැදුනෙ

කන්නමයි අන්නාසි ගැටයක්

කේන්තිය පවුකාරයි

කේන්තිය මට කෝඩුකාරයි

මධුසමය අහවරයි

දැන් ඉතිං පෑවිල්ල ඇරඹෙයි

සිහිල මට දැනුනු

දිය බිඳිති උනපූ

වේළිලා යයි දැං

හිතුවිලි හිතට ගලපූ

ආදරය සාමුහික ගොවිපොලකී

අස්වැන්න කෑමට පමණී

විකුණලා සල්ලිත් අවැසී

නුඹ ඇත්තටම සුභසාධන රජයකී

හරි කෙලිං මාවත් විහිදුනූ

හංදියකි අපි නැවතුනූ

දැං ඉතිං වෙන්වෙමූ

හිතුනොතිං මෙතැනට එමූ

අමිල ජයචන්ද්‍ර ලියනආරච්චි